Ipinangutang Ko ang Lahat Para Makatapos Siya—Pero Iba ang Inimbitahan N’yang Umakyat sa Entablado

Dear Kuya Mid,

Hindi ako nakatapos ng kolehiyo.
Pero kahit gano’n, pinangarap kong may makapagtapos mula sa pamilya namin.
Kaya nung ako na ang pinagkatiwalaan ng bunsong kapatid kong si Aldrin, pinangatawanan ko ang responsibilidad.

Ako po si Ella, panganay sa apat.
Hindi ko mabilang kung ilang beses akong umuwing pagod mula sa pagtitinda sa palengke,
ilang beses akong tumanggi sa pansariling luho,
ilang gabi akong natulog na asin lang ang ulam para lang may maipadala kay Aldrin sa Maynila.

At hindi ako nagreklamo.
Kasi bawat text niya na,

> “Ate, pasado ako sa exam!”
“Ate, nakapasa ako sa OJT!”
Parang ako na rin ang nakaakyat ng baitang.

Hanggang dumating ang graduation.
Nag-ipon ako, Kuya Mid.
Umutang pa ako sa kapwa ko tindera para lang makapunta at mabigyan siya ng kahit maliit na regalo.
Dalang-dala ko pa ‘yung frame na pinag-ipunan ko para sa diploma niya—binili ko sa ukay pero inayos ko pa.

Pagdating ko sa venue, tumayo ako sa pinakalikod.
Naka-sando lang ako at faded na maong.
Habang pinapalakpakan siya, ang dami kong naalala—
yung mga araw na ako lang ang nagtatrabaho habang siya'y nag-aaral.

Pero ang pinaka-masakit, Kuya Mid?

Hindi ako ang pinasalamatan.
Hindi ako ang pinatayo.
Hindi ako ang pinatabihan sa entablado.

Ang pinaupo niya sa tabi niya, ang inakbayan niya habang hawak ang diploma—
yung girlfriend niya.

Nakangiti siya habang sinasabi sa mic:

> “Thank you sa lahat ng sumuporta.
Sa mahal ko, salamat sa pag-intindi sa'kin habang abala ako sa pag-aaral.
Para sa’yo rin ’to.”

Wala akong salita.
Wala akong reklamo.
Pero habang nakatayo ako sa likod ng crowd,
yung frame na dala-dala ko para sa kanya, mahigpit kong niyakap...
dahil sa dami ng taon na binigay ko, hindi pala ako kasali sa kwento ng tagumpay niya.

Uuwi na lang ako nang tahimik, Kuya Mid.
Sa palengke, kahit pawis at amoy isda ako,
at least dun…
may halaga pa rin ang ginagawa ko.

—From: Ella

CCTO: