Ako ang Nag-Alaga kay Lola Nung Malapit na Siyang Mamatay—Pero Lahat ng Mana, Binigay N’ya sa Mga Pinsan Kong Hindi Man Lang Siya Dinalaw

Ako po si Mico, 27 anyos, mula sa Pmpng. Sa pamilya po namin, ako ang tinuring na “walang patutunguhan.” Hindi kasi ako agad nakapagtapos. Nag-working student ako, at kahit hindi madali ang buhay, hindi ako kailanman lumayo sa piling ni Lola.

Simula’t sapul, ako ang kasama niya sa bahay. Ako ang tagatimpla ng gatas niya tuwing madaling araw. Ako ang nagtatawid sa kanya sa CR kapag namamanhid na ang mga paa niya. At ako rin ang naglalakad ng ilang kilometro para lang mabilhan siya ng paborito niyang biskwit na may gata.

Tumanda akong siya ang kinikilala kong magulang.
At sa mga huling taon ng buhay niya, ako lang ang kasama niya.
Walang bumibisita. Walang nag-aabot ng gamot. Walang tawag, walang kamusta.

’Yung mga pinsan ko? Nasa abroad. Yung isa, nasa Maynila. Yung isa, kahit nasa kabilang kanto lang—hindi man lang dumalaw.

Pero hindi ko sila ginaya.
Kahit wala akong naririnig na “salamat” kay Lola, kahit minsan nagiging masungit siya,
naniwala ako na mahal niya ako.

Hanggang sa dumating ang araw na pumanaw si Lola.
Tahimik. Wala nang mahigpit na hawak sa kamay ko.
Isang araw lang pagkatapos ng lamay, dumating ang buong pamilya—
at mga pinsan kong ilang taon kong hindi nakita.

Bigla silang naging malambing. Biglang may “Lola ko ’yan!” sa mga caption.
Biglang may iyakan sa harap ng kabaong.
Biglang may mga post sa Facebook na puro “best moments with Lola.”

Samantalang ako, walang nailagay kundi ang pangalan ko sa death certificate bilang tagapag-alaga.

Pero Kuya Mid, ang tunay na sakit ay dumating paglabas ng huling will and testament.

Nang basahin ng abogado ang dokumento, ako ang pinakahuling pinangalanan.
At ’yon lang daw ang para sa akin:
“Ang mga lumang gamit sa bahay.”

Lahat ng lupa?
Sa pinsan kong hindi man lang tumawag nung na-stroke si Lola.
Lahat ng ipon niya?
Sa anak ng tita kong hindi ko man lang nakausap kahit kailan.
Maging ang lumang alahas ni Lola—
ibinigay sa anak ng pinsan kong hindi marunong mag-Tagalog at hindi man lang kilala ang apelyido ni Lola.

Wala akong sinabi. Hindi ako umangal.

Pero habang hawak ko ’yung basahan ni Lola, ’yung paborito niyang pamaypay,
napaiyak na lang ako.
Hindi dahil sa pera.
Hindi dahil sa lupa.

Kundi dahil pakiramdam ko, kahit sa huling sandali, hindi rin pala ako pinili.

Akala ko, sapat na ang pag-aalaga para mahalin ka pabalik.
Akala ko, sapat na ang presensya para mapansin ka rin.
Pero ngayon, natutunan ko:
Minsan, kahit lahat ng pagod mo, hindi ka pa rin mapapansin—lalo na kung hindi ikaw ang iniwan nilang pinangakuan.

Pero kahit ganon, hindi ko pinagsisisihan.
Dahil ako ang kasama ni Lola sa huling ngiti niya.
Ako ang nakaalalay sa huling hakbang niya.
Ako ang nagdasal habang nahihirapan siyang huminga.

At ang lahat ng iyon, hindi nila kayang makuha sa akin.

From: Anonymous